M: Je hebt de collectie gefotografeerd op een magische plek in Kent, je eigen huis, dat lijkt op de Rivièra. Is de Rivièra meer een lifestyle-concept dan een plaats?

GB: Ja, dat is waar. We verhuisden drie jaar geleden naar Kent en vonden een prachtig oud huis dat behoorlijk verwaarloosd was. Het huis is ongewoon omdat het niet zo ver van Londen ligt, maar als je door de ijzeren poorten binnenkomt, voelt het alsof je in Europa bent. Er is niets overdreven gedaan, gewoon gerestaureerd in de oorspronkelijke staat. De bomen zijn nog steeds overwoekerd, één kant van de tuin is helemaal wild gelaten. We brengen veel tijd door tussen beide kanten, de zon volgend. Een kopje koffie 's ochtends in de ene hoek en een drankje 's avonds in de andere. Deze levensstijl geeft me het gevoel dat ik een eerbetoon breng aan mijn Italiaanse erfgoed.

JM: We noemen dit 'NEO RIVIERA' mode, het is als DOLCE VITA, het is meer een stijl dan een plaats...

GB: Voordat ik de campagne opnam, deelde ik met Kayleigh, de oprichter en ontwerpster, de iconische beelden van Sophia Loren thuis in Rome met haar man en kinderen. Ik denk dat het een shoot was die ze deed voor Life Magazine in de jaren 60. Zij vond ze net zo mooi als ik en we besloten om ze te gebruiken voor de campagne. Ze vond ze net zo mooi als ik en we besloten er inspiratie uit te putten. Ik heb altijd gehouden van deze beelden van sterke vrouwen in hun huiselijke omgeving. Hun manier van leven is een kunst. Het gaat niet om de plek, het gaat om hen. Ik denk dat dat is wat Dolce Vita is, leven in je kunst. Sophia heeft dat altijd gedaan.

JM: We hebben samen een shoot gedaan in St. Barth met kleding van het merk Jacques Zolty, dat net een winkel in St. Tropez heeft geopend. Vertel ons over de Zolty-collectie, we zagen dat jij en Rob de stijlen droegen tijdens jullie vakantie...

GB: Het was zo magisch om samen in St. Barth te zijn, het was een wonder dat we zo ver konden gaan. Ik hield van die dag op het strand, het vinden van stukjes drijfhout en schelpjes. Samen met Robert bijpassende stukken van Zolty dragen. De zeelucht die door het linnen waaide, de sjaals die we om ons haar knoopten en Robert droeg een stropdas. De blauwe strandtas die ik nu heb meegenomen op al mijn stranduitstapjes dit jaar, hij doet me denken aan een zeldzame vlinder uit een ander tijdperk met zijn jaren zestig typografie en vervaagde blauwtinten.

JM: Je speelt de hoofdrol in de film "Tell That To The Winter Sea", die je mede hebt geschreven. Hoe heb je het schrijfproces voor de film ervaren?

GB: Het was een waar genoegen. Ik had het geluk dat ik in Los Angeles in enkele van de eerste films van regisseur Jaclyn Bethany mocht acteren en sindsdien zijn we vrienden gebleven. We hebben een tien jaar durende vriendschap opgebouwd en de film is geschreven met een soort tijdsverloop dat deze reis weerspiegelt. Het verhaal gaat over twee vrienden die als beste vrienden opgroeien in hetzelfde kleine stadje en elkaars eerste liefdes worden, maar later, tien jaar later, komen ze elkaar weer tegen, veranderd maar nog steeds hetzelfde. De film is een soort bitterzoete liefdesbrief aan vriendschap en eerste liefde, die reflecteert op de grote dromers die we als tieners waren, maar ook op de nieuwe mensen die we worden. We hebben de film in twee verschillende tijdzones geschreven, wat denk ik heeft geholpen. Ik schreef de eerste tien pagina's elke dag en Jaclyn, die in Mississippi was, schreef er tien pagina's bij... ondertussen praatten en discussieerden we.

JM: Veel van je gedichten in je nieuwe boek "WHO WILL MAKE THE FIRE" gebruiken de natuur als referentie. Kunt u uw band met de natuur en het gebruik ervan in uw poëzie beschrijven?

GB: Er is een regel die zegt: "Ze neemt het hout terug van de bomen in as en loopt in verbijstering / haar jurk raakt de zee. Darkness empties into the angels / suffering something / that takes her to the skies." Deze vreemde cyclus die om ons heen en in ons leeft is wat ik wilde onderzoeken als een middel om duisternis beter te begrijpen. Ik begon deze gedichten te schrijven met het idee om een "biografie van de wind" te schrijven, waarbij ik de wind gebruik als metafoor voor onze veranderende gemoedstoestanden. Een manier om de gevechten te verkennen die we in onszelf gesloten houden. Maar naarmate ik verder ging met het schrijven van de gedichten, raakte ik meer geïnteresseerd in de cycli van dingen, zoals de cyclus van een bloem, de continue cyclus van de dageraad, de cyclus van de lente... Deze cycli zijn het tegengif voor pijn en oorlog en strijd. Er staat een regel in het titelgedicht die zegt: "de dood te laten baren als de zee / de zee een eeuwig kind / verstrikt in een diepe bron van regenwater."

JM: U werkt vaak samen met uw echtgenoot Robert Montgomery, die in 2017 samen New River Press oprichtte. Vertel ons over jullie familie-uitgeverij.

GB: We hebben de pers opgericht in 2016 - op dat moment leken we omringd te zijn door veel dichters van wie we hielden, maar die niet werden gepubliceerd. Misschien omdat het werk te politiek was, te avant-gardistisch. Maar ook jonge dichters die zich buitengesloten voelden. We woonden in een klein appartement vlakbij het voormalige huis van Virginia Woolf op Fitzrovia Square. Omdat ons appartement zo klein was, brachten we veel tijd door op het plein, waar we onze eerste zoon Lorca in de kinderwagen uitlieten. We ontdekten dat Virginia in dit huis samen met haar man Hogarth Press had opgericht. Ze publiceerden Virginia's "Mrs. Dalloway" en T.S. Eliot's "The Waste Land" vanuit hun eetkamer. Wij hadden geen eetkamer, dus besloten we om het vanuit onze sofa te doen... Als eerbetoon aan hen, maar ook als een manier om hedendaagse poëzie te publiceren. Het nieuwe boek van New River Press, "Albion: An Island On The Verge Of Madness" is een verzameling van werken van 11 hedendaagse dichters, die we eerder dit jaar lanceerden in de boekhandel Shakespeare and Company in Parijs.

JM: Je hebt ook een andere film in voorbereiding, "Things And Other Things," geregisseerd door Riccardo Vannuccini, het vervolg op "Commedia," waar je je rol als Irene opnieuw speelt. Hoe is het om voor de tweede keer terug te keren naar dit personage?

GB: Als actrice was het een waar voorrecht om met een echte auteur te werken. Elk deel van het proces is poëzie. Er is ook een gevoel van vrijheid, werken met iemand die niet alleen cinema ziet maar eerder een wereld en een hart. Samen werken aan twee films in twee verschillende talen is heel speciaal. Onze eerste film, "Commedia", werd opgenomen in Rome en ik speel een psychiatrische patiënt. We werkten met dialogen maar ook veel met bewegingstheater als een visueel middel om pijn te verkennen. De tweede film, "Things and Other Things", is afgelopen december afgerond en hebben we opgenomen in Toscane, op het platteland. De film is gewijd aan verbeelding. We filmden volledig in verlaten gebouwen, een pretpark, scholen, ziekenhuizen... het is een film over wat we ons moeten voorstellen als alles weg is. Ik vond het ook geweldig om met een volledig Italiaans team te werken, er is echt plezier in de manier waarop dingen worden gedaan. Ik kan niet wachten tot de wereld deze film ziet.

JM: Je bent een "kameleon" als het gaat om artistieke expressie in verschillende media. Hoe kies je de projecten waaraan je deelneemt? Is er een bepaald artistiek medium dat je onlangs heeft geïnspireerd?

GB: Het is vooral een kwestie van onderbewustzijn. Zowel acteren als schrijven zijn voor mij plaatsen van reflectie. Ik bereid me momenteel voor op een nieuwe rol in een film genaamd "All Five Eyes". De film gaat over wat het betekent om voor iemand te zorgen in een tijd waarin een handicap niet werd erkend. Het is een portret van drie zussen; ik speel de zus die haar genegenheid toont door middel van een strikte routine en regels. De films die ik graag maak zijn rommelig en vreemd, minder gericht op plot en publiek. Ik maak graag werken die meer een vertaling zijn van onze onlogische geesten. Vaak nemen emoties de overhand en is er opeens niets meer logisch.